مجموعه برف شادی تلاشی است برای بازسازی/ به یادآوردن یک جشن. اما نه آن تصاویر مسـتقیم و روشنی که عمـوماٌ از جشـن‌ها باقی می‌ماند. عکس‌های این مجموعه که در مرز میان عکاسـی صحنـه‌پردازی‌شده و اسنپ‌شـات قرار دارند از یک سو شبیه به عکـس‌های دورانداخته و خراب شده و دفن شده‌ی آلبوم‌های خانوادگی هستند و از سوی دیگر شبیه به تصاویر عکاسی شده از پرفورمنسی هنری؛ جایی که همه‌چیز با دقت تمام و برای هدفی مشخص چیده شده است. وجه آیرونیـک برف شـادی ( قوطـی‌های برف مصـنوعی که همیشه برخلاف توصیه نوشـته شده روی آن‌ها توی جشـن‌ها و تولـدها مسـتقیم چشـم‌ها را نشـانه می‌گیرند و به محـض پخش شدنش توی هـوا بقیه به تکاپوی پاک کردن آن از سرو صورتشان می‌افتند) اینجا به کمک عکاس آمده. اینجا جشنی برپا بوده است. اما چه زمانی؟ چند ساعـت قبل؟ چند سـال قبل؟ این آدم‌ها از جشـن بازمی‌گـردند یا کاشـفان بقایای حیات دیگرانند؟ استفاده از نور فلاش و سردی و خشونت همراه با آن بیننده را از همدلی با آن‌ها باز می‌دارد و او را تنها به تماشاچی تبدیل می‌کند؛ تماشاچیِ دیرسیده به نمایشی که تمام شده. آن‌جا که غزاله علیزاده می‌گوید: به ضیافت فرشتگان نیز اگر دعوت شویم، زمانی می‌رسیم که بقایای سرور را بادهای مسموم شیاطین به این سو و آن سو می‌برند. بازمی‌گردیم با کاغذهای شکلات و ته‌بلیط‌های نمایش در جیب و تکه‌هایی از اعلان‌های پاره در دست، تا تاروپود آنچه از دست رفته، در رؤیا ببافیم. رؤیاهای بی‌خریدار